Πίσω είναι καλύτερα

Πάλι τα ίδια? Μια ζωή σε βαρέθηκα. Εκεί που πας κάτι να κάνεις, επιστρέφεις στον πάτο. Πάντα σου άρεσε να αγωνίζεσαι να φτιάξεις κάτι και μετά με το πονηρό, αυτοκαταστροφικό σου χαμόγελο στεκόσουν στη γωνία και χαιρόσουν να βλέπεις τον πύργο που τόσο επιδέξια με τραπουλόχαρτα έφτιαξες να γκρεμίζεται από τον αέρα που άτσαλα μπαίνει από το παράθυρο. Και το παράθυρο το άνοιξες εσύ. Κι ας ήξερες ότι έξω ο αέρας θα ξερίζωνε και δέντρο.

Μάλλον γουστάρεις έτσι. Σε φτιάχνει η καταστροφή , η αυτοκαταστροφή. Δε δέχεσαι βοήθεια από πουθενά. Λεβεντομαλάκας μια ζωή. Δεν έχω ανάγκη κανέναν. Κι ας σε πιάνει η ψυχή σου κάθε που βραδιάζει, όταν όλοι γυρνάνε στο σπίτι τους ζευγάρια. Εσύ έχεις μάθει μόνος σου. Είσαι αυτάρκης. Και να πεις ότι δε σε ευλόγησε ο Θεός με ανθρώπους που τα δίνουν όλα για σένα? Κάποτε το μετανιώνεις και λες ότι θα αλλάξεις. Θα ανοίξω την καρδούλα μου σε οποιοδήποτε, θα μοιραστώ τη μοναξιά μου. Μετά όμως πάλι τα ίδια. Ψωροπερηφάνεια και αηδίες. Σε αναγνωρίζω από μέτρα μακριά. Πάντα απόμακρος. Και αν έρθουν στιγμές που γελάς και παριστάνεις τον καραγκιόζη του χωριού, έρχονται άλλες που αμήχανα πίνεις το ποτό σου και το βλέμμα σου χάνεται. Δεν ταιριάζεις πουθενά. Λες και όλα σε ξερνάνε. Το μυαλό σου βυθίζεται πάλι στα ίδια. Και στα ίδια. Και στα ίδια. Είσαι ξεχωριστός? Μάλλον έτσι νομίζεις. Έτσι αισθάνεσαι.  Έτσι νομίζουν και οι άλλοι. Μάλλον είσαι. Το θεωρούσες προτέρημα κάποτε και ένιωθες καλά γι’ αυτό. Κάτι σε ξεχώριζε από τους γύρω και σε έκανε μοναδικό. Κανείς δεν ήξερε τι. Ούτε καν εσύ. Άλλη οπτική, άλλα σχέδια, πάντα αλλού, πάντα μπροστά.

Τι το θες. Είσαι μάλλον τόσο μπροστά που δε σε βλέπω πια. Γι’ αυτό και σε βαρέθηκα... Πίσω είναι καλύτερα…

Σε συγχωρώ, δεν ήξερες...

     Σου αρέσει το άρωμα μου; Ήταν το πρώτο που δοκίμασα στα Duty Free στο Παρίσι και το πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Και επειδή το συνδύασα με ένα πουκαμισάκι καρώ και λίγο gel στο μαλλί, σημαίνει ότι είμαι gay?

    Δεν έχω τίποτα με τους ομοφυλόφιλους, ίσα-ίσα έχω φίλους και τους εκτιμώ πολύ. Πώς, όμως, σου έδωσα αυτή την εντύπωση; Με το ζόρι κρατιόμουν να μην καρφωθώ εκείνο το βράδυ στο μπαρ, που είχα κολήσει στο ντεκολτέ σου. Ήταν και πλούσιο, εγώ φταίω; Και έλεγα, θα με περάσει για κανένα κάγκουρα (γνωστή ράτσα αρσενικού, χονδροειδούς συμπεριφοράς, ενίοτε επιθετικού και αχόρταγου), αν της πω να πάμε καμιά βόλτα μετά σε κανένα άλλο κλαμπίδι, μπουζούκι, βρώμικο στη Μιχαλακοπούλου. Κρατήθηκα όμως..

    Και έτσι έχασα την ευκαιρία να με γνωρίσεις καλύτερα, και να συνειδητοποιήσεις ότι όταν πλησιάζω γυναίκες που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον, είμαι ασυγκράτητος. Και τότε παίζω μπαλίτσα φουλ επιθετικά. Χωρίς να χρειάζεται να μυρίζει η μασχάλη μου τυρίλα, για να καταλάβεις ότι είμαι βαρύ αρσενικό. Αυτούς που μιλάνε συνέχεια για την αντρίλα και τις επιδόσεις τους να φοβάσαι.

Εμένα μη με φοβηθείς, δε θα σε απογοητεύσω.

    Γι’ αυτό τι θα έλεγες; Θα παίξουμε μαζί…μπαλίτσα;

Το γραμματόσημο

Και κει που άρχισα να τραγουδάω το «θα΄ ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη, θα’ ναι ουρανού κατάνυξη», αλλάζει το ρεπερτόριο και πιάνω πυξ λαξ! Γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις?  Στα καλά καθούμενα άρχισε να μου μιλάει υποτιμητικά, ιδιαίτερα μπροστά σε άλλους, να με κοροιδεύει για την δουλειά μου, για τους φίλους μου, για τα ρούχα μου. Μετά από λίγο καιρό μου είπε πως θέλει να μείνουμε για λίγο χώρια.  Ύστερα χάθηκε για αρκετό καιρό. Μετά από παρότρυνση φίλων είπα να ακολουθήσω το εγχείρημα «γραμματόσημο». Και είπα μέσα μου, μπορεί αρχικά να νόμιζα ότι στη ζωή μου σε έφερε ο Θεός αλλά τώρα θα σε πάρει ο διάολος! Παλιά  και δοκιμασμένη συνταγή, σαν γαλακτομπούρεκο πολίτισσας. Σταμάτησα να τηλεφωνώ, να περνάω από το σπίτι, άρχισα να βγαίνω με την γκόμενα που πάντα ζήλευε και θεωρούσε πολύ Βου, τελευταία, δυτικό προάστειο. Τότε είδα και τους καρπούς της δουλειάς μου. Τα πρώτα μηνύματα δεν άργησαν να φανούν, οι προσκλήσεις στο σπίτι της, οι υπενθυμίσεις των καυτών τετ α τετ των πρώτων ραντεβού και γενικότερα όλες οι ιστορίες από την κρύπτη. Εγώ συνέχισα να αδιαφορώ για να την φτάσω στα όριά της. Έκλεινα ραντεβού και την έστηνα, δεν σήκωνα το τηλέφωνο με την πρώτη, της έλεγα πως έχω πολύ δουλειά και δεν έχω καιρό για χάσιμο και το χειρότερο…. Πως κάνεις έτσι, χαλάρωσε, πολύ στη τσίτα είσαι τελευταία… Έξαλλη…

Μετά από ένα μήνα χάθηκε και πάλι…

Η ζήλεια ως αρχέγονο συναίσθημα μπορεί να γίνει εξίσου δυνατή με τον έρωτα. Όταν το βλέπεις να χάνεται αρχίζεις και το αποζητάς. Τι πιο απολαυστικό από τη φλέβα στους κροτάφους της ,έτοιμη να εκραγεί από τη ζήλεια, όταν σε δει με άλλη? Η ικανοποίηση στη σκέψη ότι την ώρα που εσύ τα σπάς με την καινούργια αυτή τα σπάει στο σπίτι της με καψουροτράγουδα και ουίσκι πάνω από τις φωτογραφίες σας από τη Φολέγανδρο? Ότι δήθεν τυχαία πέρασε με το αμάξι από το μπαράκι που συχνάζατε μπας και σε πετύχει με την καινούργια. Ή τα δήθεν τυχαία τηλεφωνήματα στον κολλητό σου για να δει τι κάνει, που μέχρι χθες κάφρο τον ανέβαζε, τρακτερόβλαχο τον κατέβαζε, μπας και μάθει γιατί χάθηκες ξαφνικά.  Σίγουρα τώρα θα εκτιμήσεις αυτό που είχες και θα καταλάβεις ότι σαν και μένα κανείς.

 Όλα όμως έχουν και το μέτρο τους. Ειδικά όταν τη θες πολύ μην το παρακάνεις. Καλός ο έρωτας, καλή η ζήλεια, αλλά υπάρχει και η αξιοπρέπεια. Καλό το φτύσιμο, αλλά αν το παρακάνεις με το γραμματόσημο, μουλιάζει και δεν κολλάει με τίποτα…

Είσαι πράγματι λατίνα...

    Φαίνεται στο βλέμμα σου, έχεις ένα ιδιαίτερο μάτι. Παιχνιδιάρικο, θηλυκό, όσο πρέπει πονηρό, όσο χρειάζεται ειρωνικό, πάντα όμως ελκυστικό. Και ξέρεις να το προσαρμόζεις ανάλογα με τον αποδέκτη. Είσαι χαμογελαστή. Και αυτό το χαμόγελο συμπληρώνει τη ματιά σου. Πολλές φορές αυτά τα δύο μιλούν. Ίσως καλύτερα και από το στόμα.

    Είσαι ενίοτε κυριλάτη, ενίοτε casual, πάντοτε όμως chic. Θέλεις τα μπαράκια σου, θέλεις και τα μπουζουκάκια πού και πού. Είσαι τελειομανής και μπορείς να τρέχεις όλη μέρα για τη δουλειά σου, φτιάχνεις όμως και άψογη μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτας και μανιτάρια. Και βρίσκεις πάντα χρόνο και για τους φίλους σου. Και για το τζόκιν σου. Και τον άντρα τον θέλεις και έτσι και αλλιώς. Όποτε χρειάζεται κύριο, όποτε χρειάζεται ‘αλήτη’. Να είναι ευγενική φυσιογνωμία, αλλά σε καμιά περίπτωση φλώρος. Να σε κάνει να γελάς, αλλά χωρίς να χάνει στιγμή την αρρενωπότητά του. Αν έπρεπε να φανταστώ πώς θα ήσουν εξωτερικά, θα ήσουν μελαχρινή, με έντονα χαρακτηριστικά. Και ξέρεις τι άλλο θα σου ταίριαζε? Καμπύλες, θηλυκές καμπύλες. Και αν είχες ένα χόμπι, αυτό θα ήταν κάτι δυναμικό και καλλιτεχνικό μαζί. Μάλλον χορό θα έκανες. Το flamenco θα σου πήγαινε πολύ.

    Έτσι σε φαντάζομαι. Έτσι φαντάζομαι τη σύγχρονη λατίνα γυναίκα. Σε συναντώ με διάφορες μορφές, σε έχω δει, αλλά όταν θα σε συναντήσω με την παραπάνω μορφή, θα πιούμε και ποτό... 

     Ρούμι- coca cola…

Ο τέλειος άντρας

Πως τον θέλεις τελικά? Κουράστηκα μαζί σου.

 «Τον θέλω ψηλό, κάτω από 1,70, αδύνατο, αλλά να αισθάνομαι το δέος μου όταν με αγκαλιάζει, κυριλέ αλλά αλανιάρικο, να έχει το παρελθόν του αλλά μην τολμήσει να έχει και μέλλον, με φλώρικο ντύσιμο αλλά πρόστυχο βλέμμα, να είναι στην τρίχα αλλά όχι metrosexual, γυμνασμένο αλλά όχι τούμπανο, γραμωμένο αλλά όχι φέτες». Που τα χεις δει γραμμένα αυτά μαντάμ… Το χειρότερο σενάριο είναι αυτό που η γκόμενα γουστάρει κατά βάση τον άντρα τον αλήτη, με κρυμμένο παρελθόν, που χώνει και τις ανάποδές του άμα λάχει. Όταν όμως δει ότι, όντως χώνει τις ανάποδές του άμα λάχει, ξεκινά με παράπονα του τύπου «Για ποια με πέρασες? Για κανένα τσόλι, όπως αυτά που νταλαβεριζόσουν τόσα χρόνια? Σ ‘εμένα ούτε ο πατέρας μου δεν μου έχει σηκώσει χέρι». Τι τον θες τον άντρα τον βαρύ τότε ρε κοπελιά? Αρκέσου στον τύπο του διπλανού γραφείου, που μπορεί να του λείπουν και λίγες τρίχες από το κεφάλι και λίγοι πόντοι από αλλού, αλλά τουλάχιστον θα σε πάει και μία Καραιβική και σίγουρα θα τρέξει στο διανυκτερεύον φαρμακείο μέσα στα άγρια μεσάνυχτα για το χάπι της επόμενης μέρας.

Αν θες βέβαια συνέχισε να ψάχνεις τον έλληνα Collin Farrel ή τον άντρα που «το πρωί σπιτονοικοκύρης να βγαίνει για το μεροκάματο έξω, το μεσημέρι τρυφερός να σου φέρνει φαί απ’ έξω, το απόγευμα διανοούμενος να σου απαγγέλει όλο τον Ελύτη απ΄ έξω και το βράδυ αλανιάρη να σου πετάει τα μάτια έξω». Αν τον ,βρεις έχω μία λίστα από 36 φίλες που ψάχνουν κάτι τέτοιο. Πάρτες ένα τηλεφωνάκι σε παρακαλώ και ενημέρωσέ τες σε ποιο bar συχνάζει…

Ψάξ΄το κεφάλι σου!!!

Εικόνα πρώτη. Αυτή καθισμένη στην άκρη του μπαρ με το τρίτο ποτό μπροστά της, τα δάχτυλά της να χαιδεύουν την άκρη του ποτηριού, στο ένα χέρι το τσιγάρο και το βλέμμα καρφωμένο στον τοίχο λες και έψαχνε να βρει τι υπάρχει στο πίσω μέρος του. Κλασσική μορφή σαραντάρας, χωρισμένης, με παιδιά και δύο δάνεια να τρέχουν… Ο μπάρμαν μου είπε ότι αυτό είναι το στέκι της. Κάθε βράδυ σχεδόν είναι στην ίδια θέση, περιμένοντας το πρωί για να πάει στη δουλειά. Και αυτό τα τελευταία τρία χρόνια. Όταν ο άντρας της την παράτησε για μία μικρούλα που δούλευε promotion στα ψυγεία του σουπερμάρκετ της γειτονιάς...

Εικόνα δεύτερη. Αυτός, δεύτερο τραπέζι πίστα, μόνος του και μία στοίβα τριαντάφυλλα μπροστά του. Πιωμένος, παραγγέλνει το δεύτερο μπουκάλι. Δεν άργησα να καταλάβω ότι ήταν θαμώνας, όταν το δεύτερο όνομα τον καλωσόρισε δια χειραψίας και επίσης δεν άργησα να καταλάβω τον λόγο που ήταν θαμώνας όταν το ίδιο δεύτερο όνομα του αφιέρωσε, όταν σηκώθηκε να ρίξει την καθιερωμένη του στροφή, ένα άσμα του τύπου ο έρωτας με έρωτα περνάει, ας την να λέει και ποια θυσία έχει κάνει αυτός για σένα…

Κέρατο. Πόσους δεν κατέστρεψε και πόσους δεν έκανε να καταλάβουν τα λάθη τους, ίσως βέβαια με τον σκληρότερο τρόπο. Πολλοί το πέρασαν αψήφιστα, κυρίως όταν αυτοί ήταν οι θύτες. Βέβαια μην ξεχνάς ότι η Ιλιάδα από ένα κέρατο ξεκίνησε αλλά έκανε Οδύσσεια την ζωή ενός ανθρώπου. Ποιο από τα δύο φύλα φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη? Η λαική σοφία και πάλι έχει καλύψει τα νώτα της κατηγορώντας και τις δύο πλευρές. «Ο άντρας πέφτει τόσο χαμηλά όσο τον αφήνει μια γυναίκα να πέσει» και από την άλλη «Άντρας τηνε κάνει εικόνα, άντρας τηνε κάνει βρώμα»! Πόσα σίριαλ, ταινίες και βιβλία…. Τι άλλο να γράψει κανείς για το κέρατο? Τότε θα μου πεις τι ξεκινάς και γράφεις? Μάλλον θα΄χω τους λόγους μου.Καλά sorry… σταματάω… γαμώ το κερατό μου! 

εσύ καταλαβαίνεις...ναι, έχει και συνέχεια...

    Όχι όχι δεν έκανες λάθος. Αναφερόμουν πράγματι σε ένα παραισθησιογόνο ταξίδι. Και η ένοχη ουσία δε βρισκόταν ούτε σε μπουκάλι( αν εξαιρέσεις εκείνες τις τεντουρίτσες) ούτε σε σύριγγα ούτε σε χαπάκι. Βρισκόταν εκεί απέναντι, κάποιες φορές με μεγάλη παρέα, κάποιες φορές και σε απόσταση αναπνοής. Και πράγματι είχε χρώμα, γεύση, έμοιαζε με soundtrack ταινίας που μιλά για πόθους και πάθη και ακούγαμε το τικ- τακ από την αντίστροφη μέτρηση της επερχόμενης έκρηξης. Και διασταυρώσαμε ξανά τα βλέμματά μας. Κάτι θα έλειπε. Όντως κάτι έλειπε.

    Τα μεγαλύτερα ταξίδια τα κάνουμε με τους ανθρώπους. Πολλές φορές τα παλιά φοιτητικά έπιπλα είναι αρκετά για να στηθεί το σκηνικό αυτής της περίεργης ταινίας. Που έχει στοιχεία πολίτικης κουζίνας, που μπαίνουν χίλια δυο συστατικά και το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Και όπως καλά καταλάβαμε έχει και στοιχεία τρέλας. Μιας τρέλας που σε φέρνει στο ίδιο μπαράκι, στην ίδια παραλία, στο ίδιο κρεβάτι.

    Με το φως του μπαλκονιού να αναβοσβήνει, τη φίλη που σε παίρνει να επιβεβαιώσει την ώρα συνάντησης, το σταυρωτό φιλί στο μάγουλο.

    Θα τα ξαναπούμε εμείς…

   

εσύ καταλαβαίνεις...

    Χαίρομαι που μιλούν και τα μάτια. Ακόμη και ανάμεσα στα αδιάκριτα βλέμματα. Ξέρουμε τελικά πώς είναι οι εξωγήινοι. Το νιώσαμε. Ήπιαμε τεντούρα χωρίς να ζαλιστούμε, πήγαμε δουλειά άυπνοι και νιώθαμε ακούραστοι. Οι ψυχοθεραπευτές θα το χαρακτήριζαν μανία. Εγώ το ονομάζω υψηλή πτήση. Με μουσικό χαλί από tango, μέχρι Barry White και γαλλική new age σκηνή. Και γεύση σοκολάτας. Και αν είχε χρώμα, θα ήταν τιρκουάζ, το οποίο δε συνδυάζεται με τίποτα, εντούτοις είναι χρώμα εξωτικό. Επενδύεται και με πολύ χαμόγελο, αν και ξέρουμε ότι πίσω από πολλά τέτοια γελάκια κρύβονται άλλες σκέψεις, που επιμελώς κρατάμε να μη βγουν στην επιφάνεια. Όχι λόγω αμφιβολλιών. Μάλλον λόγω φόβου. Μάλλον δεν μπορούμε να προβλέψουμε το είδος και την έκταση της έκρηξης. Γιατί θα συνοδευτεί σίγουρα από πολλά και πολύχρωμα πυροτεχνήματα, με λάμψη, σαν αυτά που κοιτούσαμε όταν ήμασταν μικροί με ανοιχτό το στόμα. Που μας τρόμαζαν λίγο με τον κρότο τους, αλλά κατά βάθος μας γοήτευαν, γέμιζαν τα μάτια μας.

    Ας μπει στο cd player το ροκ κομμάτι που διεγείρει όμορφα τα αυτιά, αυτό που όταν ακούς νιώθεις ότι θέλεις να αρχίσεις να τρέχεις, αυτό που σε κάνει να σκέφτεσαι και σε γεμίζει προσμονή.

    Ενώ ταυτόχρονα σιγοψήνεται κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο…

Υπάρχει σχέδιο;

Τον τελευταίο καιρό ακούω πολλούς γύρω μου να μιλάνε για κάποιο σχέδιο. «Θα ήθελα στα 32 μου να παντρευτώ, ώστε στα 36 μου να έχω δύο παιδιά, καλύτερα θα ήταν ένα και ένα, να έχω πάρει την προαγωγή μου στα 37, οπότε να μπορέσω να ξεχρεώσω το στεγαστικό που πήρα για το εξοχικό στα Φαλάσαρνα στα 50 μου και να είμαι σε μία καλή ηλικία, ώστε να μπορέσω να χαρώ την κόρη μου να παίρνει το πτυχίο της Νομικής και να μπορέσω να βοηθήσω τον γιό μου να ανοίξει το ιατρείο του». Το τελευταίο που άκουσα ήταν από ένα γνωστό, ο οποίος μου ανήγγειλε τις ημερομηνίες του γάμου του με την νέα του κοπέλα.  «Λίγο νωρίς δεν το αποφάσισες? Πρέπει να είσαι πολύ ερωτευμένος». Η απάντησή του  με απογοήτευσε πλήρως! Μου είπε απλά, πως δεν είναι ερωτευμένος, απλά η συγκεκριμένη κοπέλα πληροί όλες τις προϋποθέσεις.  Ήσυχη, με σίγουρη δουλειά, προφανώς καλή μάνα, εμφανίσιμη, με τον κύκλο της, με το ρετιρέ της 145 τετραγωνικά.

Καταραμένο σχέδιο είπα μέσα μου! Εκτός του ότι δεν μπορείς να προβλέψεις τι σε περιμένει στο μέλλον, οπότε μιλάμε για ένα σχετικό βιασμό του νόμου του σύμπαντος, όταν προσπαθείς να τα φέρεις όλα στα μέτρα σου, κανείς δε σου εγγυάται το αίσθημα της  ευτυχίας, όταν το σχέδιό σου στεφθεί με επιτυχία. Γνωστό και χιλιοειπωμένο. Το κυνήγι της ευτυχίας είναι η πηγή για τις μεγαλύτερες δυστυχίες! Σταμάτα να κυνηγάς αυτό που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου. Μπορεί να είναι η καταστροφή σου. Άσε να έρθει όπως είναι. Και σε πάω στοίχημα ότι όταν βρεις αυτό που πραγματικά ψάχνεις, θα το καταλάβεις και θα είσαι ευτυχισμένος ακόμα και σε δυάρι, με τον βασικό του ανειδίκευτου και με Φαλάσαρνα μια φορά τον χρόνο σε κάμπινγκ! Ή μήπως ο έρωτας δεν παίζει και πολύ σε ένα γάμο; Μήπως αρκούν τα βασικά και το πέρασμα του χρόνου θα δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για μία normal συμβίωση;


Μάλλον κατά βάθος γουστάρεις το  "κάμπινγκ", και ας ταλαιπωρείσαι λίγο...!

Tέτοιο κρεβάτι…

    Κοινή ομολογία των περισσοτέρων για το καλύτερο sex της ζωής τους μετά από καυγά με εκσφενδόνισμα όλων των πιάτων (ευτυχώς ήταν της προσφοράς από το άλτις). Χαμός...Τέτοιο πάθος σου λέει ούτε τότε που είχαμε πρωτογνωριστεί σε εκείνο το greek night και είχαμε κατεβάσει ένα μισομπούκαλο VAT 69.

   Ε βέβαια, τι άλλο μπορούσες να κάνεις μετά από 14,5 ώρες τηλεφωνικού μπινελικώματος και άλλης τόσης ώρας μουρμούρας τετ α τετ φορώντας ο μεν τη λύκρα φόρμα που τον είχε προμηθεύσει ο ελληνικός στρατός στην κατάταξή του και η δε την πυτζάμα με όλα τα τετράποδα που είχε εμπνευστεί ο Walt Disney.Ήρθε η λύτρωση. Εκτονωθήκατε, βγάλατε τα νεύρα και την ένταση ‘δημιουργικά’, δείξατε στον άλλο ποιός είναι το αφεντικό, η μουρμούρα αντικαταστάθηκε από φιλοσοφικά ερωτήματα του στυλ τι σου κάνω.

     Ίσως όμως πραγματικά το sex να αποκτάει άλλη μορφή όταν γίνεται έτσι με ένταση, όταν γυαλίζει το μάτι σου, όταν θέλεις να ρίξεις στον άλλον και καμιά ψιλή(σαν αυτή που έμαθες στα ταχύρυθμα τμήματα tae bo). Για να μην πω και για κανένα ‘γαλλικό’ τύπου λιμανιού. Δε θα πω  αυθαίρετα ότι είναι καλύτερο, γιατί έτσι θα αδικήσω άλλες μορφές sex. Θα πω όμως ότι είναι διαφορετικό, ότι έχει το κατιτίς του. Σαν μια παραλία με απότομα βράχια και ψηλά κύματα.

    Άσε που επιτέλους μπόρεσες να κάνεις πραγματικότητα τη φαντασίωσή σου…Ναι εκείνη του ‘βάρβαρου’ άντρα ο μεν που θα βάλει και λίγη δύναμη παραπάνω στις κινήσεις του, και των συνεχών ουρλιαχτών, πρωτοβουλιών και έκφρασης τύπου ‘τα κάνω όλα’ η δε…Χωρίς ο μεν να θεωρηθεί Κόναν ο Κάφρος, χωρίς η δε να θεωρηθεί Τσιτσιολίνα…

   

Είναι κάποια τραγούδια...

Πότε ανατρίχιασες τελευταία φορά  ακούγοντας κάποιο τραγούδι; Είναι λες και γράφτηκε για σένα. Ανεκπλήρωτοι έρωτες, παλιά απωθημένα, μοιραίοι χωρισμοί που ξαφνικά με δυο δάχτυλα ουίσκι και το κατάλληλο τραγούδι ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Είχε καιρό να μου συμβεί. Ακούγοντας κάποιους στίχους ενός τραγουδιού, συνέλαβα τον εαυτό μου να χαμογελά από αμηχανία. Πως είναι δυνατόν ένα τραγούδι να σε αγγίζει τόσο πολύ, λες και είναι γραμμένο για σένα. Λες και ο στιχουργός βρήκε το κλειδί της πόρτας του υποσυνείδητού σου, μπήκε μέσα, ξετρύπωσε αυτό που αισθάνεσαι και το έκανε στίχους με ένα τρόπο που δεν θα μπορούσες ποτέ να κάνεις ο ίδιος. Όπως και οι άνθρωποι έτσι και τα τραγούδια. Άλλα μας αρέσουν, άλλα τα σιχαινόμαστε, με άλλα απλά περνάμε καλά και κάποια στιγμή τα βαριόμαστε. Υπάρχουν όμως και κάποια που μπορούν να μας αγγίξουν βαθειά και ακόμα και αν τα ξεχνάμε για λίγο, στην κατάλληλη στιγμή, θα μας φέρουν ωκεανούς τα δάκρυα στα μάτια και τον γνώριμο εκείνο κόμπο στο στομάχι, φέρνοντας σκέψεις , συναισθήματα και όνειρα χαμένης ευτυχία, λες και ξαναβλέπεις αυτό που έχασες έτσι ξαφνικά μια μέρα…

Ψάξε να με βρεις, μέσα στα τραγούδια,

Που να αντέξεις δεν μπορείς….

αρκεί να σου αρέσω...

     Ξυπνάς το πρωί, δεν έχεις χρόνο ούτε για να φτιάξεις καφέ, αλλά η βλεφαρίδα θα βαφτεί με επιμέλεια. Δεν έχεις διάθεση ούτε καλημέρα να πεις αλλά το ζελεδάκι στο κουρεμένο με μύτες μαλλί θα μπει σχολαστικά, όσο σχολαστικά θα ασχοληθείς και με το αν η ζώνη σου ταιριάζει με το πουκάμισο που σε κάνει να νιώθεις αεράτος.

     Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο αυτοκίνητο? Την τσάντα που λατρεύεις να φοράς? Το μυστηριόζο άρωμα με μίξη εσπεριδοειδών, σανδαλόξυλου, πατσουλίου και σπάνιων μπαχαρικών της ανατολής? Και τελικά τι είναι αυτό που σε τραβάει στη δουλειά σου? Μήπως πίσω από το μισθό που μπαίνει στο λογαριασμό σου, υπάρχει το πώς επιδράς στο αντίθετο φύλο, ή και στο ίδιο φύλο αν έχεις ιδιαίτερες προτιμήσεις?

     Αναρωτιέμαι αν το αρχέγονο ένστικτο της αναπαραγωγής έχει μπει τόσο βαθιά στο γονιδίωμα μας, που μας υποκινεί χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Μήπως η ανάγκη μας για επιβεβαίωση και η αναζήτηση μιας πικάντικης ερωτικής  ζωής κρύβεται πίσω από πολλές επιλογές μας. Μήπως  και πολλοί φόβοι μας ξεκινούν από εκεί…

     Ίσως τελικά να μη σου αρέσει πραγματικά το λαχανί μπλουζάκι που πήρες για το minimal μπαράκι με μεταμοντέρνα αισθητική που θα μας απόψε…

    Ναι, αλλά μπορεί να κάνεις sex…

    

Θα ανατρέξω σε διεστραμμένο θρίλερ που είδα μερικά χρόνια πριν και θα δανειστώ την ατάκα του δολοφόνου τη στιγμή που ετοιμάζεται να καρφώσει το μαχαίρι στην κοιλιά του φοβισμένου θύματος: ’……η μοναδική στιγμή που τα θύματά μου πραγματικά καταλάβαιναν και συνειδητοποιούσαν ότι θα τα σκοτώσω στα αλήθεια, ήταν όταν ένιωθαν τη λεπίδα του μαχαιριού να μπαίνει μέσα τους…….
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει μάλλον και με τα λάθη που κάνει κάποιος. Όταν, πλέον, είναι αργά συνειδητοποιεί τι έχει γίνει. Πόσο κόστος άραγε μπορεί να τον γεμίσει μια επιλογή με ρίσκο, με εσφαλμένους υπολογισμούς, με επιφανειακή προσέγγιση, με ανώριμη οπτική? Φεύγει με το κεφάλι ψηλά έχοντας γουστάρει που γεύτηκε το μήλο, ή στο βάθος ακούγεται το ‘ I wanna be your dog’ του Iggy Pop, ο ύμνος του Mr. Και Τώρα Τι Κάνουμε?
Και όση σχέση μπορεί να έχει το ψαρονέφρι με τη θάλασσα και το Καρπενήσι με το βαθύ μπλε του ωκεανού, άλλη τόση σχέση έχει η σκέψη που ακολουθεί με τον παραπάνω προβληματισμό. Αλλά ήθελα να σχολιάσω μια (από τις πολλές) ανούσια απαίτηση από την πλευρά και των δυο φύλων μετά την ερωτική πράξη. ‘.. ήμουν ο καλύτερος έως τώρα?.. Μήπως θέλεις και μετάλλιο? Και από την άλλη πλευρά ‘…πάρε με μια αγκαλίτσα…’ Προηγουμένως ζητούσες να σου μιλήσει πρόστυχα, τώρα τι έγινε? Φοβάσαι?

Σε ξέρω...

Μη με κοιτάς με αυτό το βλακώδες βλέμμα.

Δε σε παίρνει. Σε ξέρω.

Σε έχω πετύχει σε κοινές παρέες, που παρακάλαγα να περάσει η ώρα για να φύγω, στη δουλειά που έπιασα και ήσουν ήδη εκεί, οπότε βρήκες ευκαιρία να πουλήσεις μούρη στον καινούργιο, παίζοντάς το έμπειρος και ας είχες μόνο ένα μήνα παραπάνω προϋπηρεσία αλλά και οπουδήποτε αλλού. Φαίνεσαι από τις κινήσεις σου, από τις ατάκες σου που παραπέμπουν σε λυκειακό χιούμορ, από το στυλ σου που ακόμα το παλεύεις μπας και βρεις ποτέ αυτό που θα σε αναδείξει, όχι σε ωραίο γκόμενο αλλά σε ψαγμένο τυπά που η μόνη του ευχαρίστηση είναι οι παραστάσεις του Πειραματικού και οι περιορισμένες εμφανίσεις των  Mani Deum στο Μετρό – που παρεμπιπτόντως τους πρωτοείδες για πρώτη φορά στο wall του γνωστού σου που πάντα ήθελες να μοιάσεις-, από το ηλίθιο γκομενέικο βλέμμα σου – να κεράσω το κορίτσι μια Amstel;  Μπορεί πάντα να βρίσκεις κανένα θύμα που γοητεύεται εύκολα, αλλά δεν είναι αυτό που θα ήθελες να παρουσιάσεις στον κύκλο σου, γιατί αυτό δεν πρόκειται να σου κάτσει στον αιώνα… Απλά έτυχε και βρήκες μια δουλειά της προκοπής που σου ανεβάζει λίγο το prestige και μασάει καμία γκόμενα παραπάνω. Εγώ όμως πάντα θα ξέρω πως στο σπίτι σου, όταν κανείς δε σε βλέπει, θα βλέπεις ταινίες του Jean – Claude Van Damme και θα γουστάρεις με Ζαζόπουλο και Μαζώ, όσο και αν προσπαθείς να με πείσεις πως πεθαίνεις  για Trier – που ούτε μία ταινία του δεν κατάφερες να τελειώσεις -και Monsieur Minimal- που μέχρι χθες νόμιζες πως είναι πάστα από το fresh. Μην προσπαθείς να αποδείξεις κάτι που δεν είσαι, ή τουλάχιστον μην το κάνεις μπροστά μου. Θα σε καρφώσω…