Tέτοιο κρεβάτι…

    Κοινή ομολογία των περισσοτέρων για το καλύτερο sex της ζωής τους μετά από καυγά με εκσφενδόνισμα όλων των πιάτων (ευτυχώς ήταν της προσφοράς από το άλτις). Χαμός...Τέτοιο πάθος σου λέει ούτε τότε που είχαμε πρωτογνωριστεί σε εκείνο το greek night και είχαμε κατεβάσει ένα μισομπούκαλο VAT 69.

   Ε βέβαια, τι άλλο μπορούσες να κάνεις μετά από 14,5 ώρες τηλεφωνικού μπινελικώματος και άλλης τόσης ώρας μουρμούρας τετ α τετ φορώντας ο μεν τη λύκρα φόρμα που τον είχε προμηθεύσει ο ελληνικός στρατός στην κατάταξή του και η δε την πυτζάμα με όλα τα τετράποδα που είχε εμπνευστεί ο Walt Disney.Ήρθε η λύτρωση. Εκτονωθήκατε, βγάλατε τα νεύρα και την ένταση ‘δημιουργικά’, δείξατε στον άλλο ποιός είναι το αφεντικό, η μουρμούρα αντικαταστάθηκε από φιλοσοφικά ερωτήματα του στυλ τι σου κάνω.

     Ίσως όμως πραγματικά το sex να αποκτάει άλλη μορφή όταν γίνεται έτσι με ένταση, όταν γυαλίζει το μάτι σου, όταν θέλεις να ρίξεις στον άλλον και καμιά ψιλή(σαν αυτή που έμαθες στα ταχύρυθμα τμήματα tae bo). Για να μην πω και για κανένα ‘γαλλικό’ τύπου λιμανιού. Δε θα πω  αυθαίρετα ότι είναι καλύτερο, γιατί έτσι θα αδικήσω άλλες μορφές sex. Θα πω όμως ότι είναι διαφορετικό, ότι έχει το κατιτίς του. Σαν μια παραλία με απότομα βράχια και ψηλά κύματα.

    Άσε που επιτέλους μπόρεσες να κάνεις πραγματικότητα τη φαντασίωσή σου…Ναι εκείνη του ‘βάρβαρου’ άντρα ο μεν που θα βάλει και λίγη δύναμη παραπάνω στις κινήσεις του, και των συνεχών ουρλιαχτών, πρωτοβουλιών και έκφρασης τύπου ‘τα κάνω όλα’ η δε…Χωρίς ο μεν να θεωρηθεί Κόναν ο Κάφρος, χωρίς η δε να θεωρηθεί Τσιτσιολίνα…

   

Είναι κάποια τραγούδια...

Πότε ανατρίχιασες τελευταία φορά  ακούγοντας κάποιο τραγούδι; Είναι λες και γράφτηκε για σένα. Ανεκπλήρωτοι έρωτες, παλιά απωθημένα, μοιραίοι χωρισμοί που ξαφνικά με δυο δάχτυλα ουίσκι και το κατάλληλο τραγούδι ανεβαίνουν στην επιφάνεια. Είχε καιρό να μου συμβεί. Ακούγοντας κάποιους στίχους ενός τραγουδιού, συνέλαβα τον εαυτό μου να χαμογελά από αμηχανία. Πως είναι δυνατόν ένα τραγούδι να σε αγγίζει τόσο πολύ, λες και είναι γραμμένο για σένα. Λες και ο στιχουργός βρήκε το κλειδί της πόρτας του υποσυνείδητού σου, μπήκε μέσα, ξετρύπωσε αυτό που αισθάνεσαι και το έκανε στίχους με ένα τρόπο που δεν θα μπορούσες ποτέ να κάνεις ο ίδιος. Όπως και οι άνθρωποι έτσι και τα τραγούδια. Άλλα μας αρέσουν, άλλα τα σιχαινόμαστε, με άλλα απλά περνάμε καλά και κάποια στιγμή τα βαριόμαστε. Υπάρχουν όμως και κάποια που μπορούν να μας αγγίξουν βαθειά και ακόμα και αν τα ξεχνάμε για λίγο, στην κατάλληλη στιγμή, θα μας φέρουν ωκεανούς τα δάκρυα στα μάτια και τον γνώριμο εκείνο κόμπο στο στομάχι, φέρνοντας σκέψεις , συναισθήματα και όνειρα χαμένης ευτυχία, λες και ξαναβλέπεις αυτό που έχασες έτσι ξαφνικά μια μέρα…

Ψάξε να με βρεις, μέσα στα τραγούδια,

Που να αντέξεις δεν μπορείς….

αρκεί να σου αρέσω...

     Ξυπνάς το πρωί, δεν έχεις χρόνο ούτε για να φτιάξεις καφέ, αλλά η βλεφαρίδα θα βαφτεί με επιμέλεια. Δεν έχεις διάθεση ούτε καλημέρα να πεις αλλά το ζελεδάκι στο κουρεμένο με μύτες μαλλί θα μπει σχολαστικά, όσο σχολαστικά θα ασχοληθείς και με το αν η ζώνη σου ταιριάζει με το πουκάμισο που σε κάνει να νιώθεις αεράτος.

     Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο αυτοκίνητο? Την τσάντα που λατρεύεις να φοράς? Το μυστηριόζο άρωμα με μίξη εσπεριδοειδών, σανδαλόξυλου, πατσουλίου και σπάνιων μπαχαρικών της ανατολής? Και τελικά τι είναι αυτό που σε τραβάει στη δουλειά σου? Μήπως πίσω από το μισθό που μπαίνει στο λογαριασμό σου, υπάρχει το πώς επιδράς στο αντίθετο φύλο, ή και στο ίδιο φύλο αν έχεις ιδιαίτερες προτιμήσεις?

     Αναρωτιέμαι αν το αρχέγονο ένστικτο της αναπαραγωγής έχει μπει τόσο βαθιά στο γονιδίωμα μας, που μας υποκινεί χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Μήπως η ανάγκη μας για επιβεβαίωση και η αναζήτηση μιας πικάντικης ερωτικής  ζωής κρύβεται πίσω από πολλές επιλογές μας. Μήπως  και πολλοί φόβοι μας ξεκινούν από εκεί…

     Ίσως τελικά να μη σου αρέσει πραγματικά το λαχανί μπλουζάκι που πήρες για το minimal μπαράκι με μεταμοντέρνα αισθητική που θα μας απόψε…

    Ναι, αλλά μπορεί να κάνεις sex…

    

Θα ανατρέξω σε διεστραμμένο θρίλερ που είδα μερικά χρόνια πριν και θα δανειστώ την ατάκα του δολοφόνου τη στιγμή που ετοιμάζεται να καρφώσει το μαχαίρι στην κοιλιά του φοβισμένου θύματος: ’……η μοναδική στιγμή που τα θύματά μου πραγματικά καταλάβαιναν και συνειδητοποιούσαν ότι θα τα σκοτώσω στα αλήθεια, ήταν όταν ένιωθαν τη λεπίδα του μαχαιριού να μπαίνει μέσα τους…….
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει μάλλον και με τα λάθη που κάνει κάποιος. Όταν, πλέον, είναι αργά συνειδητοποιεί τι έχει γίνει. Πόσο κόστος άραγε μπορεί να τον γεμίσει μια επιλογή με ρίσκο, με εσφαλμένους υπολογισμούς, με επιφανειακή προσέγγιση, με ανώριμη οπτική? Φεύγει με το κεφάλι ψηλά έχοντας γουστάρει που γεύτηκε το μήλο, ή στο βάθος ακούγεται το ‘ I wanna be your dog’ του Iggy Pop, ο ύμνος του Mr. Και Τώρα Τι Κάνουμε?
Και όση σχέση μπορεί να έχει το ψαρονέφρι με τη θάλασσα και το Καρπενήσι με το βαθύ μπλε του ωκεανού, άλλη τόση σχέση έχει η σκέψη που ακολουθεί με τον παραπάνω προβληματισμό. Αλλά ήθελα να σχολιάσω μια (από τις πολλές) ανούσια απαίτηση από την πλευρά και των δυο φύλων μετά την ερωτική πράξη. ‘.. ήμουν ο καλύτερος έως τώρα?.. Μήπως θέλεις και μετάλλιο? Και από την άλλη πλευρά ‘…πάρε με μια αγκαλίτσα…’ Προηγουμένως ζητούσες να σου μιλήσει πρόστυχα, τώρα τι έγινε? Φοβάσαι?

Σε ξέρω...

Μη με κοιτάς με αυτό το βλακώδες βλέμμα.

Δε σε παίρνει. Σε ξέρω.

Σε έχω πετύχει σε κοινές παρέες, που παρακάλαγα να περάσει η ώρα για να φύγω, στη δουλειά που έπιασα και ήσουν ήδη εκεί, οπότε βρήκες ευκαιρία να πουλήσεις μούρη στον καινούργιο, παίζοντάς το έμπειρος και ας είχες μόνο ένα μήνα παραπάνω προϋπηρεσία αλλά και οπουδήποτε αλλού. Φαίνεσαι από τις κινήσεις σου, από τις ατάκες σου που παραπέμπουν σε λυκειακό χιούμορ, από το στυλ σου που ακόμα το παλεύεις μπας και βρεις ποτέ αυτό που θα σε αναδείξει, όχι σε ωραίο γκόμενο αλλά σε ψαγμένο τυπά που η μόνη του ευχαρίστηση είναι οι παραστάσεις του Πειραματικού και οι περιορισμένες εμφανίσεις των  Mani Deum στο Μετρό – που παρεμπιπτόντως τους πρωτοείδες για πρώτη φορά στο wall του γνωστού σου που πάντα ήθελες να μοιάσεις-, από το ηλίθιο γκομενέικο βλέμμα σου – να κεράσω το κορίτσι μια Amstel;  Μπορεί πάντα να βρίσκεις κανένα θύμα που γοητεύεται εύκολα, αλλά δεν είναι αυτό που θα ήθελες να παρουσιάσεις στον κύκλο σου, γιατί αυτό δεν πρόκειται να σου κάτσει στον αιώνα… Απλά έτυχε και βρήκες μια δουλειά της προκοπής που σου ανεβάζει λίγο το prestige και μασάει καμία γκόμενα παραπάνω. Εγώ όμως πάντα θα ξέρω πως στο σπίτι σου, όταν κανείς δε σε βλέπει, θα βλέπεις ταινίες του Jean – Claude Van Damme και θα γουστάρεις με Ζαζόπουλο και Μαζώ, όσο και αν προσπαθείς να με πείσεις πως πεθαίνεις  για Trier – που ούτε μία ταινία του δεν κατάφερες να τελειώσεις -και Monsieur Minimal- που μέχρι χθες νόμιζες πως είναι πάστα από το fresh. Μην προσπαθείς να αποδείξεις κάτι που δεν είσαι, ή τουλάχιστον μην το κάνεις μπροστά μου. Θα σε καρφώσω…