Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Ψάξ΄το κεφάλι σου!!!



Εικόνα πρώτη. Αυτή καθισμένη στην άκρη του μπαρ με το τρίτο ποτό μπροστά της, τα δάχτυλά της να χαιδεύουν την άκρη του ποτηριού, στο ένα χέρι το τσιγάρο και το βλέμμα καρφωμένο στον τοίχο λες και έψαχνε να βρει τι υπάρχει στο πίσω μέρος του. Κλασσική μορφή σαραντάρας, χωρισμένης, με παιδιά και δύο δάνεια να τρέχουν… Ο μπάρμαν μου είπε ότι αυτό είναι το στέκι της. Κάθε βράδυ σχεδόν είναι στην ίδια θέση, περιμένοντας το πρωί για να πάει στη δουλειά. Και αυτό τα τελευταία τρία χρόνια. Όταν ο άντρας της την παράτησε για μία μικρούλα που δούλευε promotion στα ψυγεία του σουπερμάρκετ της γειτονιάς...
Εικόνα δεύτερη. Αυτός, δεύτερο τραπέζι πίστα, μόνος του και μία στοίβα τριαντάφυλλα μπροστά του. Πιωμένος, παραγγέλνει το δεύτερο μπουκάλι. Δεν άργησα να καταλάβω ότι ήταν θαμώνας, όταν το δεύτερο όνομα τον καλωσόρισε δια χειραψίας και επίσης δεν άργησα να καταλάβω τον λόγο που ήταν θαμώνας όταν το ίδιο δεύτερο όνομα του αφιέρωσε, όταν σηκώθηκε να ρίξει την καθιερωμένη του στροφή, ένα άσμα του τύπου ο έρωτας με έρωτα περνάει, ας την να λέει και ποια θυσία έχει κάνει αυτός για σένα…
Κέρατο. Πόσους δεν κατέστρεψε και πόσους δεν έκανε να καταλάβουν τα λάθη τους, ίσως βέβαια με τον σκληρότερο τρόπο. Πολλοί το πέρασαν αψήφιστα, κυρίως όταν αυτοί ήταν οι θύτες. Βέβαια μην ξεχνάς ότι η Ιλιάδα από ένα κέρατο ξεκίνησε αλλά έκανε Οδύσσεια την ζωή ενός ανθρώπου. Ποιο από τα δύο φύλα φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη? Η λαική σοφία και πάλι έχει καλύψει τα νώτα της κατηγορώντας και τις δύο πλευρές. «Ο άντρας πέφτει τόσο χαμηλά όσο τον αφήνει μια γυναίκα να πέσει» και από την άλλη «Άντρας τηνε κάνει εικόνα, άντρας τηνε κάνει βρώμα»! Πόσα σίριαλ, ταινίες και βιβλία…. Τι άλλο να γράψει κανείς για το κέρατο? Τότε θα μου πεις τι ξεκινάς και γράφεις? Μάλλον θα΄χω τους λόγους μου.Καλά sorry… σταματάω… γαμώ το κερατό μου! 

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

εσύ καταλαβαίνεις...ναι, έχει και συνέχεια...

    Όχι όχι δεν έκανες λάθος. Αναφερόμουν πράγματι σε ένα παραισθησιογόνο ταξίδι. Και η ένοχη ουσία δε βρισκόταν ούτε σε μπουκάλι( αν εξαιρέσεις εκείνες τις τεντουρίτσες) ούτε σε σύριγγα ούτε σε χαπάκι. Βρισκόταν εκεί απέναντι, κάποιες φορές με μεγάλη παρέα, κάποιες φορές και σε απόσταση αναπνοής. Και πράγματι είχε χρώμα, γεύση, έμοιαζε με soundtrack ταινίας που μιλά για πόθους και πάθη και ακούγαμε το τικ- τακ από την αντίστροφη μέτρηση της επερχόμενης έκρηξης. Και διασταυρώσαμε ξανά τα βλέμματά μας. Κάτι θα έλειπε. Όντως κάτι έλειπε.
    Τα μεγαλύτερα ταξίδια τα κάνουμε με τους ανθρώπους. Πολλές φορές τα παλιά φοιτητικά έπιπλα είναι αρκετά για να στηθεί το σκηνικό αυτής της περίεργης ταινίας. Που έχει στοιχεία πολίτικης κουζίνας, που μπαίνουν χίλια δυο συστατικά και το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Και όπως καλά καταλάβαμε έχει και στοιχεία τρέλας. Μιας τρέλας που σε φέρνει στο ίδιο μπαράκι, στην ίδια παραλία, στο ίδιο κρεβάτι.
    Με το φως του μπαλκονιού να αναβοσβήνει, τη φίλη που σε παίρνει να επιβεβαιώσει την ώρα συνάντησης, το σταυρωτό φιλί στο μάγουλο.
    Θα τα ξαναπούμε εμείς…
   

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

εσύ καταλαβαίνεις...


    Χαίρομαι που μιλούν και τα μάτια. Ακόμη και ανάμεσα στα αδιάκριτα βλέμματα. Ξέρουμε τελικά πώς είναι οι εξωγήινοι. Το νιώσαμε. Ήπιαμε τεντούρα χωρίς να ζαλιστούμε, πήγαμε δουλειά άυπνοι και νιώθαμε ακούραστοι. Οι ψυχοθεραπευτές θα το χαρακτήριζαν μανία. Εγώ το ονομάζω υψηλή πτήση. Με μουσικό χαλί από tango, μέχρι Barry White και γαλλική new age σκηνή. Και γεύση σοκολάτας. Και αν είχε χρώμα, θα ήταν τιρκουάζ, το οποίο δε συνδυάζεται με τίποτα, εντούτοις είναι χρώμα εξωτικό. Επενδύεται και με πολύ χαμόγελο, αν και ξέρουμε ότι πίσω από πολλά τέτοια γελάκια κρύβονται άλλες σκέψεις, που επιμελώς κρατάμε να μη βγουν στην επιφάνεια. Όχι λόγω αμφιβολλιών. Μάλλον λόγω φόβου. Μάλλον δεν μπορούμε να προβλέψουμε το είδος και την έκταση της έκρηξης. Γιατί θα συνοδευτεί σίγουρα από πολλά και πολύχρωμα πυροτεχνήματα, με λάμψη, σαν αυτά που κοιτούσαμε όταν ήμασταν μικροί με ανοιχτό το στόμα. Που μας τρόμαζαν λίγο με τον κρότο τους, αλλά κατά βάθος μας γοήτευαν, γέμιζαν τα μάτια μας.
    Ας μπει στο cd player το ροκ κομμάτι που διεγείρει όμορφα τα αυτιά, αυτό που όταν ακούς νιώθεις ότι θέλεις να αρχίσεις να τρέχεις, αυτό που σε κάνει να σκέφτεσαι και σε γεμίζει προσμονή.
    Ενώ ταυτόχρονα σιγοψήνεται κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο…

Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Υπάρχει σχέδιο;



Τον τελευταίο καιρό ακούω πολλούς γύρω μου να μιλάνε για κάποιο σχέδιο. «Θα ήθελα στα 32 μου να παντρευτώ, ώστε στα 36 μου να έχω δύο παιδιά, καλύτερα θα ήταν ένα και ένα, να έχω πάρει την προαγωγή μου στα 37, οπότε να μπορέσω να ξεχρεώσω το στεγαστικό που πήρα για το εξοχικό στα Φαλάσαρνα στα 50 μου και να είμαι σε μία καλή ηλικία, ώστε να μπορέσω να χαρώ την κόρη μου να παίρνει το πτυχίο της Νομικής και να μπορέσω να βοηθήσω τον γιό μου να ανοίξει το ιατρείο του». Το τελευταίο που άκουσα ήταν από ένα γνωστό, ο οποίος μου ανήγγειλε τις ημερομηνίες του γάμου του με την νέα του κοπέλα.  «Λίγο νωρίς δεν το αποφάσισες? Πρέπει να είσαι πολύ ερωτευμένος». Η απάντησή του  με απογοήτευσε πλήρως! Μου είπε απλά, πως δεν είναι ερωτευμένος, απλά η συγκεκριμένη κοπέλα πληροί όλες τις προϋποθέσεις.  Ήσυχη, με σίγουρη δουλειά, προφανώς καλή μάνα, εμφανίσιμη, με τον κύκλο της, με το ρετιρέ της 145 τετραγωνικά.

Καταραμένο σχέδιο είπα μέσα μου! Εκτός του ότι δεν μπορείς να προβλέψεις τι σε περιμένει στο μέλλον, οπότε μιλάμε για ένα σχετικό βιασμό του νόμου του σύμπαντος, όταν προσπαθείς να τα φέρεις όλα στα μέτρα σου, κανείς δε σου εγγυάται το αίσθημα της  ευτυχίας, όταν το σχέδιό σου στεφθεί με επιτυχία. Γνωστό και χιλιοειπωμένο. Το κυνήγι της ευτυχίας είναι η πηγή για τις μεγαλύτερες δυστυχίες! Σταμάτα να κυνηγάς αυτό που έχεις φτιάξει στο μυαλό σου. Μπορεί να είναι η καταστροφή σου. Άσε να έρθει όπως είναι. Και σε πάω στοίχημα ότι όταν βρεις αυτό που πραγματικά ψάχνεις, θα το καταλάβεις και θα είσαι ευτυχισμένος ακόμα και σε δυάρι, με τον βασικό του ανειδίκευτου και με Φαλάσαρνα μια φορά τον χρόνο σε κάμπινγκ! Ή μήπως ο έρωτας δεν παίζει και πολύ σε ένα γάμο; Μήπως αρκούν τα βασικά και το πέρασμα του χρόνου θα δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες για μία normal συμβίωση;


Μάλλον κατά βάθος γουστάρεις το  "κάμπινγκ", και ας ταλαιπωρείσαι λίγο...!