Τελικά, η δική σου σχέση με τη μουσική, ποια είναι;

Τόσα δάκρυα, τόσος πόνος για το τίποτα! Για το τίποτα; Τίποτα δεν είναι μάταιο και ανώφελο.. μόνο η προσπάθεια που κάνεις να κρύψεις -και να κρυφτείς- επιμελώς από την πραγματικότητα. Ναι, το καταφέρνεις. Αόριστος: το κατάφερες. Διότι, είναι το πρόσωπο του έρωτα που σε κάνει να σκαλώνεις και να συμπεριφέρεσαι σα χαλασμένη βελόνα του πικ-απ. Κι όταν χαλάσει η βελόνα, δε χαράσσεται ανεπανόρθωτα μόνο ο δίσκος αλλά και η ψυχή.


Κρυφή πρωταγωνίστρια μία: η μουσική. ‘Ποια είναι η σχέση σου με τη μουσική;’ Ίσως αυτή η ερώτηση είναι υπέρ-αρκετή για να καταλάβεις πόσο εμφιαλωμένη είναι η ζωή σου. Προτίμησες την ασφάλεια της συμβατικότητας. Τα ήσυχα νερά απ’ τη λιμνούλα στο πάρκο της γειτονιάς σου κι όχι τα ορμητικά κύματα του Ειρηνικού! Ναι, ξέρω τι θα μου πεις: «Είναι ρίσκο!». Θα συμφωνήσω μαζί σου… «Είναι μεγάλο ρίσκο». Κι η ίδια η ζωή όμως ρίσκο δεν είναι;;; Κι επειδή είναι ρίσκο…όταν θα έρθει η μέρα να κάνω τον απολογισμό μου…θέλω να ανήκω σ’ αυτούς που έχουν ρισκάρει! Να ξέρεις, πάντα υπάρχει η ευκαιρία να διορθώσεις και να διορθωθείς. Φτάνει να μην είναι αργά…


Άλλωστε ποιος μίλησε για γλυκό, όταν μπορείς να γευτείς και το γλυκόπικρο; Ποιος είδε μόνο μπλε και δεν το συνδύασε με μωβ;

Πίσω είναι καλύτερα

Πάλι τα ίδια? Μια ζωή σε βαρέθηκα. Εκεί που πας κάτι να κάνεις, επιστρέφεις στον πάτο. Πάντα σου άρεσε να αγωνίζεσαι να φτιάξεις κάτι και μετά με το πονηρό, αυτοκαταστροφικό σου χαμόγελο στεκόσουν στη γωνία και χαιρόσουν να βλέπεις τον πύργο που τόσο επιδέξια με τραπουλόχαρτα έφτιαξες να γκρεμίζεται από τον αέρα που άτσαλα μπαίνει από το παράθυρο. Και το παράθυρο το άνοιξες εσύ. Κι ας ήξερες ότι έξω ο αέρας θα ξερίζωνε και δέντρο.

Μάλλον γουστάρεις έτσι. Σε φτιάχνει η καταστροφή , η αυτοκαταστροφή. Δε δέχεσαι βοήθεια από πουθενά. Λεβεντομαλάκας μια ζωή. Δεν έχω ανάγκη κανέναν. Κι ας σε πιάνει η ψυχή σου κάθε που βραδιάζει, όταν όλοι γυρνάνε στο σπίτι τους ζευγάρια. Εσύ έχεις μάθει μόνος σου. Είσαι αυτάρκης. Και να πεις ότι δε σε ευλόγησε ο Θεός με ανθρώπους που τα δίνουν όλα για σένα? Κάποτε το μετανιώνεις και λες ότι θα αλλάξεις. Θα ανοίξω την καρδούλα μου σε οποιοδήποτε, θα μοιραστώ τη μοναξιά μου. Μετά όμως πάλι τα ίδια. Ψωροπερηφάνεια και αηδίες. Σε αναγνωρίζω από μέτρα μακριά. Πάντα απόμακρος. Και αν έρθουν στιγμές που γελάς και παριστάνεις τον καραγκιόζη του χωριού, έρχονται άλλες που αμήχανα πίνεις το ποτό σου και το βλέμμα σου χάνεται. Δεν ταιριάζεις πουθενά. Λες και όλα σε ξερνάνε. Το μυαλό σου βυθίζεται πάλι στα ίδια. Και στα ίδια. Και στα ίδια. Είσαι ξεχωριστός? Μάλλον έτσι νομίζεις. Έτσι αισθάνεσαι.  Έτσι νομίζουν και οι άλλοι. Μάλλον είσαι. Το θεωρούσες προτέρημα κάποτε και ένιωθες καλά γι’ αυτό. Κάτι σε ξεχώριζε από τους γύρω και σε έκανε μοναδικό. Κανείς δεν ήξερε τι. Ούτε καν εσύ. Άλλη οπτική, άλλα σχέδια, πάντα αλλού, πάντα μπροστά.

Τι το θες. Είσαι μάλλον τόσο μπροστά που δε σε βλέπω πια. Γι’ αυτό και σε βαρέθηκα... Πίσω είναι καλύτερα…

Σε συγχωρώ, δεν ήξερες...

     Σου αρέσει το άρωμα μου; Ήταν το πρώτο που δοκίμασα στα Duty Free στο Παρίσι και το πήρα χωρίς δεύτερη σκέψη. Και επειδή το συνδύασα με ένα πουκαμισάκι καρώ και λίγο gel στο μαλλί, σημαίνει ότι είμαι gay?

    Δεν έχω τίποτα με τους ομοφυλόφιλους, ίσα-ίσα έχω φίλους και τους εκτιμώ πολύ. Πώς, όμως, σου έδωσα αυτή την εντύπωση; Με το ζόρι κρατιόμουν να μην καρφωθώ εκείνο το βράδυ στο μπαρ, που είχα κολήσει στο ντεκολτέ σου. Ήταν και πλούσιο, εγώ φταίω; Και έλεγα, θα με περάσει για κανένα κάγκουρα (γνωστή ράτσα αρσενικού, χονδροειδούς συμπεριφοράς, ενίοτε επιθετικού και αχόρταγου), αν της πω να πάμε καμιά βόλτα μετά σε κανένα άλλο κλαμπίδι, μπουζούκι, βρώμικο στη Μιχαλακοπούλου. Κρατήθηκα όμως..

    Και έτσι έχασα την ευκαιρία να με γνωρίσεις καλύτερα, και να συνειδητοποιήσεις ότι όταν πλησιάζω γυναίκες που μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον, είμαι ασυγκράτητος. Και τότε παίζω μπαλίτσα φουλ επιθετικά. Χωρίς να χρειάζεται να μυρίζει η μασχάλη μου τυρίλα, για να καταλάβεις ότι είμαι βαρύ αρσενικό. Αυτούς που μιλάνε συνέχεια για την αντρίλα και τις επιδόσεις τους να φοβάσαι.

Εμένα μη με φοβηθείς, δε θα σε απογοητεύσω.

    Γι’ αυτό τι θα έλεγες; Θα παίξουμε μαζί…μπαλίτσα;

Το γραμματόσημο

Και κει που άρχισα να τραγουδάω το «θα΄ ναι σαν να μπαίνει η άνοιξη, θα’ ναι ουρανού κατάνυξη», αλλάζει το ρεπερτόριο και πιάνω πυξ λαξ! Γιατί έπαψες αγάπη να θυμίζεις?  Στα καλά καθούμενα άρχισε να μου μιλάει υποτιμητικά, ιδιαίτερα μπροστά σε άλλους, να με κοροιδεύει για την δουλειά μου, για τους φίλους μου, για τα ρούχα μου. Μετά από λίγο καιρό μου είπε πως θέλει να μείνουμε για λίγο χώρια.  Ύστερα χάθηκε για αρκετό καιρό. Μετά από παρότρυνση φίλων είπα να ακολουθήσω το εγχείρημα «γραμματόσημο». Και είπα μέσα μου, μπορεί αρχικά να νόμιζα ότι στη ζωή μου σε έφερε ο Θεός αλλά τώρα θα σε πάρει ο διάολος! Παλιά  και δοκιμασμένη συνταγή, σαν γαλακτομπούρεκο πολίτισσας. Σταμάτησα να τηλεφωνώ, να περνάω από το σπίτι, άρχισα να βγαίνω με την γκόμενα που πάντα ζήλευε και θεωρούσε πολύ Βου, τελευταία, δυτικό προάστειο. Τότε είδα και τους καρπούς της δουλειάς μου. Τα πρώτα μηνύματα δεν άργησαν να φανούν, οι προσκλήσεις στο σπίτι της, οι υπενθυμίσεις των καυτών τετ α τετ των πρώτων ραντεβού και γενικότερα όλες οι ιστορίες από την κρύπτη. Εγώ συνέχισα να αδιαφορώ για να την φτάσω στα όριά της. Έκλεινα ραντεβού και την έστηνα, δεν σήκωνα το τηλέφωνο με την πρώτη, της έλεγα πως έχω πολύ δουλειά και δεν έχω καιρό για χάσιμο και το χειρότερο…. Πως κάνεις έτσι, χαλάρωσε, πολύ στη τσίτα είσαι τελευταία… Έξαλλη…

Μετά από ένα μήνα χάθηκε και πάλι…

Η ζήλεια ως αρχέγονο συναίσθημα μπορεί να γίνει εξίσου δυνατή με τον έρωτα. Όταν το βλέπεις να χάνεται αρχίζεις και το αποζητάς. Τι πιο απολαυστικό από τη φλέβα στους κροτάφους της ,έτοιμη να εκραγεί από τη ζήλεια, όταν σε δει με άλλη? Η ικανοποίηση στη σκέψη ότι την ώρα που εσύ τα σπάς με την καινούργια αυτή τα σπάει στο σπίτι της με καψουροτράγουδα και ουίσκι πάνω από τις φωτογραφίες σας από τη Φολέγανδρο? Ότι δήθεν τυχαία πέρασε με το αμάξι από το μπαράκι που συχνάζατε μπας και σε πετύχει με την καινούργια. Ή τα δήθεν τυχαία τηλεφωνήματα στον κολλητό σου για να δει τι κάνει, που μέχρι χθες κάφρο τον ανέβαζε, τρακτερόβλαχο τον κατέβαζε, μπας και μάθει γιατί χάθηκες ξαφνικά.  Σίγουρα τώρα θα εκτιμήσεις αυτό που είχες και θα καταλάβεις ότι σαν και μένα κανείς.

 Όλα όμως έχουν και το μέτρο τους. Ειδικά όταν τη θες πολύ μην το παρακάνεις. Καλός ο έρωτας, καλή η ζήλεια, αλλά υπάρχει και η αξιοπρέπεια. Καλό το φτύσιμο, αλλά αν το παρακάνεις με το γραμματόσημο, μουλιάζει και δεν κολλάει με τίποτα…

Είσαι πράγματι λατίνα...

    Φαίνεται στο βλέμμα σου, έχεις ένα ιδιαίτερο μάτι. Παιχνιδιάρικο, θηλυκό, όσο πρέπει πονηρό, όσο χρειάζεται ειρωνικό, πάντα όμως ελκυστικό. Και ξέρεις να το προσαρμόζεις ανάλογα με τον αποδέκτη. Είσαι χαμογελαστή. Και αυτό το χαμόγελο συμπληρώνει τη ματιά σου. Πολλές φορές αυτά τα δύο μιλούν. Ίσως καλύτερα και από το στόμα.

    Είσαι ενίοτε κυριλάτη, ενίοτε casual, πάντοτε όμως chic. Θέλεις τα μπαράκια σου, θέλεις και τα μπουζουκάκια πού και πού. Είσαι τελειομανής και μπορείς να τρέχεις όλη μέρα για τη δουλειά σου, φτιάχνεις όμως και άψογη μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτας και μανιτάρια. Και βρίσκεις πάντα χρόνο και για τους φίλους σου. Και για το τζόκιν σου. Και τον άντρα τον θέλεις και έτσι και αλλιώς. Όποτε χρειάζεται κύριο, όποτε χρειάζεται ‘αλήτη’. Να είναι ευγενική φυσιογνωμία, αλλά σε καμιά περίπτωση φλώρος. Να σε κάνει να γελάς, αλλά χωρίς να χάνει στιγμή την αρρενωπότητά του. Αν έπρεπε να φανταστώ πώς θα ήσουν εξωτερικά, θα ήσουν μελαχρινή, με έντονα χαρακτηριστικά. Και ξέρεις τι άλλο θα σου ταίριαζε? Καμπύλες, θηλυκές καμπύλες. Και αν είχες ένα χόμπι, αυτό θα ήταν κάτι δυναμικό και καλλιτεχνικό μαζί. Μάλλον χορό θα έκανες. Το flamenco θα σου πήγαινε πολύ.

    Έτσι σε φαντάζομαι. Έτσι φαντάζομαι τη σύγχρονη λατίνα γυναίκα. Σε συναντώ με διάφορες μορφές, σε έχω δει, αλλά όταν θα σε συναντήσω με την παραπάνω μορφή, θα πιούμε και ποτό... 

     Ρούμι- coca cola…

Ο τέλειος άντρας

Πως τον θέλεις τελικά? Κουράστηκα μαζί σου.

 «Τον θέλω ψηλό, κάτω από 1,70, αδύνατο, αλλά να αισθάνομαι το δέος μου όταν με αγκαλιάζει, κυριλέ αλλά αλανιάρικο, να έχει το παρελθόν του αλλά μην τολμήσει να έχει και μέλλον, με φλώρικο ντύσιμο αλλά πρόστυχο βλέμμα, να είναι στην τρίχα αλλά όχι metrosexual, γυμνασμένο αλλά όχι τούμπανο, γραμωμένο αλλά όχι φέτες». Που τα χεις δει γραμμένα αυτά μαντάμ… Το χειρότερο σενάριο είναι αυτό που η γκόμενα γουστάρει κατά βάση τον άντρα τον αλήτη, με κρυμμένο παρελθόν, που χώνει και τις ανάποδές του άμα λάχει. Όταν όμως δει ότι, όντως χώνει τις ανάποδές του άμα λάχει, ξεκινά με παράπονα του τύπου «Για ποια με πέρασες? Για κανένα τσόλι, όπως αυτά που νταλαβεριζόσουν τόσα χρόνια? Σ ‘εμένα ούτε ο πατέρας μου δεν μου έχει σηκώσει χέρι». Τι τον θες τον άντρα τον βαρύ τότε ρε κοπελιά? Αρκέσου στον τύπο του διπλανού γραφείου, που μπορεί να του λείπουν και λίγες τρίχες από το κεφάλι και λίγοι πόντοι από αλλού, αλλά τουλάχιστον θα σε πάει και μία Καραιβική και σίγουρα θα τρέξει στο διανυκτερεύον φαρμακείο μέσα στα άγρια μεσάνυχτα για το χάπι της επόμενης μέρας.

Αν θες βέβαια συνέχισε να ψάχνεις τον έλληνα Collin Farrel ή τον άντρα που «το πρωί σπιτονοικοκύρης να βγαίνει για το μεροκάματο έξω, το μεσημέρι τρυφερός να σου φέρνει φαί απ’ έξω, το απόγευμα διανοούμενος να σου απαγγέλει όλο τον Ελύτη απ΄ έξω και το βράδυ αλανιάρη να σου πετάει τα μάτια έξω». Αν τον ,βρεις έχω μία λίστα από 36 φίλες που ψάχνουν κάτι τέτοιο. Πάρτες ένα τηλεφωνάκι σε παρακαλώ και ενημέρωσέ τες σε ποιο bar συχνάζει…

Ψάξ΄το κεφάλι σου!!!

Εικόνα πρώτη. Αυτή καθισμένη στην άκρη του μπαρ με το τρίτο ποτό μπροστά της, τα δάχτυλά της να χαιδεύουν την άκρη του ποτηριού, στο ένα χέρι το τσιγάρο και το βλέμμα καρφωμένο στον τοίχο λες και έψαχνε να βρει τι υπάρχει στο πίσω μέρος του. Κλασσική μορφή σαραντάρας, χωρισμένης, με παιδιά και δύο δάνεια να τρέχουν… Ο μπάρμαν μου είπε ότι αυτό είναι το στέκι της. Κάθε βράδυ σχεδόν είναι στην ίδια θέση, περιμένοντας το πρωί για να πάει στη δουλειά. Και αυτό τα τελευταία τρία χρόνια. Όταν ο άντρας της την παράτησε για μία μικρούλα που δούλευε promotion στα ψυγεία του σουπερμάρκετ της γειτονιάς...

Εικόνα δεύτερη. Αυτός, δεύτερο τραπέζι πίστα, μόνος του και μία στοίβα τριαντάφυλλα μπροστά του. Πιωμένος, παραγγέλνει το δεύτερο μπουκάλι. Δεν άργησα να καταλάβω ότι ήταν θαμώνας, όταν το δεύτερο όνομα τον καλωσόρισε δια χειραψίας και επίσης δεν άργησα να καταλάβω τον λόγο που ήταν θαμώνας όταν το ίδιο δεύτερο όνομα του αφιέρωσε, όταν σηκώθηκε να ρίξει την καθιερωμένη του στροφή, ένα άσμα του τύπου ο έρωτας με έρωτα περνάει, ας την να λέει και ποια θυσία έχει κάνει αυτός για σένα…

Κέρατο. Πόσους δεν κατέστρεψε και πόσους δεν έκανε να καταλάβουν τα λάθη τους, ίσως βέβαια με τον σκληρότερο τρόπο. Πολλοί το πέρασαν αψήφιστα, κυρίως όταν αυτοί ήταν οι θύτες. Βέβαια μην ξεχνάς ότι η Ιλιάδα από ένα κέρατο ξεκίνησε αλλά έκανε Οδύσσεια την ζωή ενός ανθρώπου. Ποιο από τα δύο φύλα φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη? Η λαική σοφία και πάλι έχει καλύψει τα νώτα της κατηγορώντας και τις δύο πλευρές. «Ο άντρας πέφτει τόσο χαμηλά όσο τον αφήνει μια γυναίκα να πέσει» και από την άλλη «Άντρας τηνε κάνει εικόνα, άντρας τηνε κάνει βρώμα»! Πόσα σίριαλ, ταινίες και βιβλία…. Τι άλλο να γράψει κανείς για το κέρατο? Τότε θα μου πεις τι ξεκινάς και γράφεις? Μάλλον θα΄χω τους λόγους μου.Καλά sorry… σταματάω… γαμώ το κερατό μου!