Θα ανατρέξω σε διεστραμμένο θρίλερ που είδα μερικά χρόνια πριν και θα δανειστώ την ατάκα του δολοφόνου τη στιγμή που ετοιμάζεται να καρφώσει το μαχαίρι στην κοιλιά του φοβισμένου θύματος: ’……η μοναδική στιγμή που τα θύματά μου πραγματικά καταλάβαιναν και συνειδητοποιούσαν ότι θα τα σκοτώσω στα αλήθεια, ήταν όταν ένιωθαν τη λεπίδα του μαχαιριού να μπαίνει μέσα τους…….
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει μάλλον και με τα λάθη που κάνει κάποιος. Όταν, πλέον, είναι αργά συνειδητοποιεί τι έχει γίνει. Πόσο κόστος άραγε μπορεί να τον γεμίσει μια επιλογή με ρίσκο, με εσφαλμένους υπολογισμούς, με επιφανειακή προσέγγιση, με ανώριμη οπτική? Φεύγει με το κεφάλι ψηλά έχοντας γουστάρει που γεύτηκε το μήλο, ή στο βάθος ακούγεται το ‘ I wanna be your dog’ του Iggy Pop, ο ύμνος του Mr. Και Τώρα Τι Κάνουμε?
Και όση σχέση μπορεί να έχει το ψαρονέφρι με τη θάλασσα και το Καρπενήσι με το βαθύ μπλε του ωκεανού, άλλη τόση σχέση έχει η σκέψη που ακολουθεί με τον παραπάνω προβληματισμό. Αλλά ήθελα να σχολιάσω μια (από τις πολλές) ανούσια απαίτηση από την πλευρά και των δυο φύλων μετά την ερωτική πράξη. ‘.. ήμουν ο καλύτερος έως τώρα?.. Μήπως θέλεις και μετάλλιο? Και από την άλλη πλευρά ‘…πάρε με μια αγκαλίτσα…’ Προηγουμένως ζητούσες να σου μιλήσει πρόστυχα, τώρα τι έγινε? Φοβάσαι?