Όχι όχι δεν έκανες λάθος. Αναφερόμουν πράγματι σε ένα παραισθησιογόνο ταξίδι. Και η ένοχη ουσία δε βρισκόταν ούτε σε μπουκάλι( αν εξαιρέσεις εκείνες τις τεντουρίτσες) ούτε σε σύριγγα ούτε σε χαπάκι. Βρισκόταν εκεί απέναντι, κάποιες φορές με μεγάλη παρέα, κάποιες φορές και σε απόσταση αναπνοής. Και πράγματι είχε χρώμα, γεύση, έμοιαζε με soundtrack ταινίας που μιλά για πόθους και πάθη και ακούγαμε το τικ- τακ από την αντίστροφη μέτρηση της επερχόμενης έκρηξης. Και διασταυρώσαμε ξανά τα βλέμματά μας. Κάτι θα έλειπε. Όντως κάτι έλειπε.
Τα μεγαλύτερα ταξίδια τα κάνουμε με τους ανθρώπους. Πολλές φορές τα παλιά φοιτητικά έπιπλα είναι αρκετά για να στηθεί το σκηνικό αυτής της περίεργης ταινίας. Που έχει στοιχεία πολίτικης κουζίνας, που μπαίνουν χίλια δυο συστατικά και το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Και όπως καλά καταλάβαμε έχει και στοιχεία τρέλας. Μιας τρέλας που σε φέρνει στο ίδιο μπαράκι, στην ίδια παραλία, στο ίδιο κρεβάτι.
Με το φως του μπαλκονιού να αναβοσβήνει, τη φίλη που σε παίρνει να επιβεβαιώσει την ώρα συνάντησης, το σταυρωτό φιλί στο μάγουλο.
Θα τα ξαναπούμε εμείς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου