Πίσω είναι καλύτερα

Πάλι τα ίδια? Μια ζωή σε βαρέθηκα. Εκεί που πας κάτι να κάνεις, επιστρέφεις στον πάτο. Πάντα σου άρεσε να αγωνίζεσαι να φτιάξεις κάτι και μετά με το πονηρό, αυτοκαταστροφικό σου χαμόγελο στεκόσουν στη γωνία και χαιρόσουν να βλέπεις τον πύργο που τόσο επιδέξια με τραπουλόχαρτα έφτιαξες να γκρεμίζεται από τον αέρα που άτσαλα μπαίνει από το παράθυρο. Και το παράθυρο το άνοιξες εσύ. Κι ας ήξερες ότι έξω ο αέρας θα ξερίζωνε και δέντρο.

Μάλλον γουστάρεις έτσι. Σε φτιάχνει η καταστροφή , η αυτοκαταστροφή. Δε δέχεσαι βοήθεια από πουθενά. Λεβεντομαλάκας μια ζωή. Δεν έχω ανάγκη κανέναν. Κι ας σε πιάνει η ψυχή σου κάθε που βραδιάζει, όταν όλοι γυρνάνε στο σπίτι τους ζευγάρια. Εσύ έχεις μάθει μόνος σου. Είσαι αυτάρκης. Και να πεις ότι δε σε ευλόγησε ο Θεός με ανθρώπους που τα δίνουν όλα για σένα? Κάποτε το μετανιώνεις και λες ότι θα αλλάξεις. Θα ανοίξω την καρδούλα μου σε οποιοδήποτε, θα μοιραστώ τη μοναξιά μου. Μετά όμως πάλι τα ίδια. Ψωροπερηφάνεια και αηδίες. Σε αναγνωρίζω από μέτρα μακριά. Πάντα απόμακρος. Και αν έρθουν στιγμές που γελάς και παριστάνεις τον καραγκιόζη του χωριού, έρχονται άλλες που αμήχανα πίνεις το ποτό σου και το βλέμμα σου χάνεται. Δεν ταιριάζεις πουθενά. Λες και όλα σε ξερνάνε. Το μυαλό σου βυθίζεται πάλι στα ίδια. Και στα ίδια. Και στα ίδια. Είσαι ξεχωριστός? Μάλλον έτσι νομίζεις. Έτσι αισθάνεσαι.  Έτσι νομίζουν και οι άλλοι. Μάλλον είσαι. Το θεωρούσες προτέρημα κάποτε και ένιωθες καλά γι’ αυτό. Κάτι σε ξεχώριζε από τους γύρω και σε έκανε μοναδικό. Κανείς δεν ήξερε τι. Ούτε καν εσύ. Άλλη οπτική, άλλα σχέδια, πάντα αλλού, πάντα μπροστά.

Τι το θες. Είσαι μάλλον τόσο μπροστά που δε σε βλέπω πια. Γι’ αυτό και σε βαρέθηκα... Πίσω είναι καλύτερα…