Είσαι πράγματι λατίνα...

    Φαίνεται στο βλέμμα σου, έχεις ένα ιδιαίτερο μάτι. Παιχνιδιάρικο, θηλυκό, όσο πρέπει πονηρό, όσο χρειάζεται ειρωνικό, πάντα όμως ελκυστικό. Και ξέρεις να το προσαρμόζεις ανάλογα με τον αποδέκτη. Είσαι χαμογελαστή. Και αυτό το χαμόγελο συμπληρώνει τη ματιά σου. Πολλές φορές αυτά τα δύο μιλούν. Ίσως καλύτερα και από το στόμα.

    Είσαι ενίοτε κυριλάτη, ενίοτε casual, πάντοτε όμως chic. Θέλεις τα μπαράκια σου, θέλεις και τα μπουζουκάκια πού και πού. Είσαι τελειομανής και μπορείς να τρέχεις όλη μέρα για τη δουλειά σου, φτιάχνεις όμως και άψογη μακαρονάδα με σάλτσα ντομάτας και μανιτάρια. Και βρίσκεις πάντα χρόνο και για τους φίλους σου. Και για το τζόκιν σου. Και τον άντρα τον θέλεις και έτσι και αλλιώς. Όποτε χρειάζεται κύριο, όποτε χρειάζεται ‘αλήτη’. Να είναι ευγενική φυσιογνωμία, αλλά σε καμιά περίπτωση φλώρος. Να σε κάνει να γελάς, αλλά χωρίς να χάνει στιγμή την αρρενωπότητά του. Αν έπρεπε να φανταστώ πώς θα ήσουν εξωτερικά, θα ήσουν μελαχρινή, με έντονα χαρακτηριστικά. Και ξέρεις τι άλλο θα σου ταίριαζε? Καμπύλες, θηλυκές καμπύλες. Και αν είχες ένα χόμπι, αυτό θα ήταν κάτι δυναμικό και καλλιτεχνικό μαζί. Μάλλον χορό θα έκανες. Το flamenco θα σου πήγαινε πολύ.

    Έτσι σε φαντάζομαι. Έτσι φαντάζομαι τη σύγχρονη λατίνα γυναίκα. Σε συναντώ με διάφορες μορφές, σε έχω δει, αλλά όταν θα σε συναντήσω με την παραπάνω μορφή, θα πιούμε και ποτό... 

     Ρούμι- coca cola…

Ο τέλειος άντρας

Πως τον θέλεις τελικά? Κουράστηκα μαζί σου.

 «Τον θέλω ψηλό, κάτω από 1,70, αδύνατο, αλλά να αισθάνομαι το δέος μου όταν με αγκαλιάζει, κυριλέ αλλά αλανιάρικο, να έχει το παρελθόν του αλλά μην τολμήσει να έχει και μέλλον, με φλώρικο ντύσιμο αλλά πρόστυχο βλέμμα, να είναι στην τρίχα αλλά όχι metrosexual, γυμνασμένο αλλά όχι τούμπανο, γραμωμένο αλλά όχι φέτες». Που τα χεις δει γραμμένα αυτά μαντάμ… Το χειρότερο σενάριο είναι αυτό που η γκόμενα γουστάρει κατά βάση τον άντρα τον αλήτη, με κρυμμένο παρελθόν, που χώνει και τις ανάποδές του άμα λάχει. Όταν όμως δει ότι, όντως χώνει τις ανάποδές του άμα λάχει, ξεκινά με παράπονα του τύπου «Για ποια με πέρασες? Για κανένα τσόλι, όπως αυτά που νταλαβεριζόσουν τόσα χρόνια? Σ ‘εμένα ούτε ο πατέρας μου δεν μου έχει σηκώσει χέρι». Τι τον θες τον άντρα τον βαρύ τότε ρε κοπελιά? Αρκέσου στον τύπο του διπλανού γραφείου, που μπορεί να του λείπουν και λίγες τρίχες από το κεφάλι και λίγοι πόντοι από αλλού, αλλά τουλάχιστον θα σε πάει και μία Καραιβική και σίγουρα θα τρέξει στο διανυκτερεύον φαρμακείο μέσα στα άγρια μεσάνυχτα για το χάπι της επόμενης μέρας.

Αν θες βέβαια συνέχισε να ψάχνεις τον έλληνα Collin Farrel ή τον άντρα που «το πρωί σπιτονοικοκύρης να βγαίνει για το μεροκάματο έξω, το μεσημέρι τρυφερός να σου φέρνει φαί απ’ έξω, το απόγευμα διανοούμενος να σου απαγγέλει όλο τον Ελύτη απ΄ έξω και το βράδυ αλανιάρη να σου πετάει τα μάτια έξω». Αν τον ,βρεις έχω μία λίστα από 36 φίλες που ψάχνουν κάτι τέτοιο. Πάρτες ένα τηλεφωνάκι σε παρακαλώ και ενημέρωσέ τες σε ποιο bar συχνάζει…