Χαίρομαι που μιλούν και τα μάτια. Ακόμη και ανάμεσα στα αδιάκριτα βλέμματα. Ξέρουμε τελικά πώς είναι οι εξωγήινοι. Το νιώσαμε. Ήπιαμε τεντούρα χωρίς να ζαλιστούμε, πήγαμε δουλειά άυπνοι και νιώθαμε ακούραστοι. Οι ψυχοθεραπευτές θα το χαρακτήριζαν μανία. Εγώ το ονομάζω υψηλή πτήση. Με μουσικό χαλί από tango, μέχρι Barry White και γαλλική new age σκηνή. Και γεύση σοκολάτας. Και αν είχε χρώμα, θα ήταν τιρκουάζ, το οποίο δε συνδυάζεται με τίποτα, εντούτοις είναι χρώμα εξωτικό. Επενδύεται και με πολύ χαμόγελο, αν και ξέρουμε ότι πίσω από πολλά τέτοια γελάκια κρύβονται άλλες σκέψεις, που επιμελώς κρατάμε να μη βγουν στην επιφάνεια. Όχι λόγω αμφιβολλιών. Μάλλον λόγω φόβου. Μάλλον δεν μπορούμε να προβλέψουμε το είδος και την έκταση της έκρηξης. Γιατί θα συνοδευτεί σίγουρα από πολλά και πολύχρωμα πυροτεχνήματα, με λάμψη, σαν αυτά που κοιτούσαμε όταν ήμασταν μικροί με ανοιχτό το στόμα. Που μας τρόμαζαν λίγο με τον κρότο τους, αλλά κατά βάθος μας γοήτευαν, γέμιζαν τα μάτια μας. Ας μπει στο cd player το ροκ κομμάτι που διεγείρει όμορφα τα αυτιά, αυτό που όταν ακούς νιώθεις ότι θέλεις να αρχίσεις να τρέχεις, αυτό που σε κάνει να σκέφτεσαι και σε γεμίζει προσμονή.
Ενώ ταυτόχρονα σιγοψήνεται κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου