Σε ξέρω...

Μη με κοιτάς με αυτό το βλακώδες βλέμμα.

Δε σε παίρνει. Σε ξέρω.

Σε έχω πετύχει σε κοινές παρέες, που παρακάλαγα να περάσει η ώρα για να φύγω, στη δουλειά που έπιασα και ήσουν ήδη εκεί, οπότε βρήκες ευκαιρία να πουλήσεις μούρη στον καινούργιο, παίζοντάς το έμπειρος και ας είχες μόνο ένα μήνα παραπάνω προϋπηρεσία αλλά και οπουδήποτε αλλού. Φαίνεσαι από τις κινήσεις σου, από τις ατάκες σου που παραπέμπουν σε λυκειακό χιούμορ, από το στυλ σου που ακόμα το παλεύεις μπας και βρεις ποτέ αυτό που θα σε αναδείξει, όχι σε ωραίο γκόμενο αλλά σε ψαγμένο τυπά που η μόνη του ευχαρίστηση είναι οι παραστάσεις του Πειραματικού και οι περιορισμένες εμφανίσεις των  Mani Deum στο Μετρό – που παρεμπιπτόντως τους πρωτοείδες για πρώτη φορά στο wall του γνωστού σου που πάντα ήθελες να μοιάσεις-, από το ηλίθιο γκομενέικο βλέμμα σου – να κεράσω το κορίτσι μια Amstel;  Μπορεί πάντα να βρίσκεις κανένα θύμα που γοητεύεται εύκολα, αλλά δεν είναι αυτό που θα ήθελες να παρουσιάσεις στον κύκλο σου, γιατί αυτό δεν πρόκειται να σου κάτσει στον αιώνα… Απλά έτυχε και βρήκες μια δουλειά της προκοπής που σου ανεβάζει λίγο το prestige και μασάει καμία γκόμενα παραπάνω. Εγώ όμως πάντα θα ξέρω πως στο σπίτι σου, όταν κανείς δε σε βλέπει, θα βλέπεις ταινίες του Jean – Claude Van Damme και θα γουστάρεις με Ζαζόπουλο και Μαζώ, όσο και αν προσπαθείς να με πείσεις πως πεθαίνεις  για Trier – που ούτε μία ταινία του δεν κατάφερες να τελειώσεις -και Monsieur Minimal- που μέχρι χθες νόμιζες πως είναι πάστα από το fresh. Μην προσπαθείς να αποδείξεις κάτι που δεν είσαι, ή τουλάχιστον μην το κάνεις μπροστά μου. Θα σε καρφώσω…